Botanical Beats – Videos & Stories
Teaser
Below you’ll find all the texts written by Ian de Toffoli, accompanied by the corresponding dance films.
MOUNDKAKTUS
Enges Daags stoung en einfach do, an der Entrée zu eiser Stuff, mat dem Ongeheier am Grapp, an enger Tounschossel, an en huet meng Schwëster a mech ugekuckt, wéi wann e grad am Lotto gewonnen hätt. Selenicereus grandiflorus, sot hien, mat engem schife Grinsen, an huet dobäi den ”c“ falsch ausgeschwat op Latäin, nämlech ”ts“, amplaz ”k“. Eng stëmmlos alveolar Affrikate, amplaz, wéi et richteg ass, e stëmmlose velare Plosiv, mee dat ass en Ufängerfeeler, dat maachen di meescht di mengen d’Réimer deemools hätte wéi d’Réimer hautdesdaags geschwat.
”Königin der Nacht, heescht se och nach“, sot eise Papp, wärend hien d’Planz am Dëppen op d’Fënster- bänk gestallt huet. ”Reine de Nuit op Franséisch. Queen of the Night, op Englesch.“ Eng extrem rare Planz wier et, sot hien eis. Si bléit just an der Nuecht. An deemno wéi och just eng eenzeg Kéier. Ech hu mech gefrot op hien eis déi matbruecht hat, fir datt mer eis net ëmmer sou eleng gelooss géife fillen, wärend den Nuechten an heinsto Deeg, wou hien op Déngschtrees war.
Et war wierklech eng elle Planz. Mat grénge schlaangenaartege Still vu bis zu 2 Zentimeter Duerch- miesser, woubäi dee Still mam längelzege giele Kapp mat lauter dënne spatze Blieder drun, kuerz pickeger Hoer hat. Um Ufank wousste mer net, wat mat hier ufänken. Si stoung do, an huet de Kapp bësse kromm hänke gelooss. Eis Stuff huet ëmmer liicht no Vanill geroch. Wärend laange Stonnen hu mer se ugekuckt, vum Canapé aus, de Kënn an eisen Hänn, an hunn eis virgestallt mir wären d’Marie- Antoinette. Et war anscheinend der Kinnigin hier Liblingsblumm.
Mir wollten natierlech d’Bléi net verpassen, wossten awer net genee wéini déi stattfanne géif, ausser datt et am Juni oder Juli wär. Zwee Méint laang souze mer do all Owend ze waarden. Soubal d’Sonn ënnergaang war, hu mir eis mat Decken an eisem Owesiessen op de Canapé gesat an hunn de Selenicereus grandiflorus ugestuerkt. ”Ech iesse lo e Maufel“, sot deen een, an deen aneren huet wärend nieft him d’Iesse geschnidden, opgepickt an an de Mond geschäffelt gouf nach méi opmierksam gekuckt. ”Selenicereus, sot meng Schwëster, wann een et genee hëllt, ass et e botanesche Genre vun der Famill vun de Cactaceae. Also et ass e Kaktus. Mee säi laténgeschen Numm heescht ”Käerz vun der Selene“, an d’Selene ass d’Gëttin vum Mound. Wann een et also ganz genee hëllt, huet meng Schwëster nach emol betount an dobäi de Fanger an d’Luucht gestreckt, misst een d’Planz e Mound- kaktus nennen. ”En ellenen Numm fir eng elle Planz“, sot ech, an dunn hunn ech mech direkt geschummt, dës Wierder a Präsenz vum Moundkaktus haart ausgeschwat ze hunn. Net datt dee mech héieren hätt an dofir decidéiere géif express net ze bléien.
Geschlof hu mer jiddweree säin Tour. Et huet ëmmer ee vun eis misste waakreg bleiwen, an am Fall vun der Bléi deen aneren erwächen. All puer Stonnen huet de Wecker geschellt an dann hu mer eis ofgewiesselt. Et koum natierlech wéi et huet komme missten. Enges Owes, wéi et u mir war, waakreg ze bleiwen, sinn ech ageschlof. A wéi meng Schwëster an ech moies d’An opgemaach hunn – ”Hues du geschlof, huet hatt gebierelt, so mer net du hues geschlof!“ – houng dem Moundkaktus säi Kapp nach méi schlapp a schif do, wéi soss. E war verwielegt. D’ganz Stuff huet staark no Vanill gericht,
e Geroch wéi e fräie Sonndesmoies, wou d’Eltere Paangecher gemaach a bësse Vanill an den Deeg gemëscht hunn. Mir haten op emol Angscht, ze schnell erwuessen ze ginn.
LE DÉTOUR
La voiture s’arrêta avec un crissement des pneus sur le gravier et avant même que le moteur ne fut éteint, la porte arrière passager s’ouvrit et le garçon en bondit. Il courut vers la mer en poussant de petits cris aigus, les bras ballotant le long de son corps comme s’il en avait perdu le contrôle. Un homme et une femme le regardèrent un instant à travers le pare-brise, puis extirpèrent à leur tour leurs corps du réceptacle, d’étirèrent, secouèrent leurs membres engourdis, cambrèrent leurs dos voûtés. Ils s’efforçaient de sourire, sans véritablement y parvenir. Des paquets de vagues s’écrasaient sur le sable et l’air charriait une odeur de sel et d’algues. La plage était déserte, malgré un ciel limpide.
De temps à autre, ils faisaient de grands signes des bras à l’enfant qui gambadait dans l’eau et sautait à pieds joints dans le sable mouillé, s’étonnant d’y découvrir ses propres empreintes que la prochaine vague venait effacer. L’homme se pencha tout à coup vers le tableau de bord de la voiture et actionna la petite roue pour augmenter le volume de la radio. La femme se rapprocha de lui jusqu’à toucher ses épaules avec son corps. Elle lui prit la main. Il faudra trouver un autre chemin pour rentrer, chuchota-elle, comme si elle voulait éviter que l’enfant, qui pourtant se tenait à une trentaine de mètres d’eux, pût l’entendre. Ils ont bloqué les routes principales avec les chars. Qu’est-ce qu’on lui dit ? On ne lui dit rien, pour l’instant, répondit l’homme. Il y a le chemin par la montagne. Il doit encore être accessible.
Ils déballèrent du pain et écalèrent quelques œufs durs, proposèrent une tartine au garçon, qui l’avala goulument, avant de retourner dans l’eau. Quand, enfin las, il revint auprès d’eux, la femme le frotta longuement avec une serviette avant de le faire monter à l’arrière de la voiture, où il s’endormit aussitôt.
Il rouvrit les yeux sur un champ de fleurs éblouissant, entourée de rochers escarpés et de cimes qui se perdaient dans le bleu du ciel. La voiture était garée sur le bord d’une route qui serpentait vers les hauteurs des montagnes. Sa mère l’invitait à descendre, Viens voir les fleurs, tu as vu comme elles sont belles ? Tu veux savoir leurs noms ? Il acquiesça silencieusement, se frotta les yeux embrumés, s’étonnant un peu de ce changement brutal de paysage, comme si entre la mer et les fleurs quelques secondes à peine s’étaient écoulées. Et tandis que la mère nommait une à une les bleuets, les coqueli- cots, les mauves, les muguets, le chèvrefeuille, le pissenlit, le fils – se demandant un peu confusément comment les vagues de la mer s’étaient tout à coup transformées en houle végétale que faisait onduler une petite brise qui descendait des cols – tendait sa main, paume vers le bas, pour effleurer les pétales, ses doigts glissant sur les couleurs, et régulièrement il les remontait vers son visage pour les examiner, surpris de ne pas y déceler des résidus de poussière bleue, mauve ou jaune qui lui collerait à la peau. La mère lui demanda d’en choisir une, qu’il cueillit avec une infinie délicatesse, tirant doucement sur la tige avec le pouce et l’index pour la faire sortir toute entière de la terre grasse, et qu’elle le laissa lui nouer dans les cheveux.
Au moment de monter dans la voiture – pendant tout ce temps, le père était resté assis, immobile, le regard fixe, derrière le volant – le garçon vint encercler de ses deux bras les jambes de sa mère. Quelle belle journée, maman, il soupira. On peut rentrer à la maison maintenant ?
METAMORPHOSIS
You’ve been sitting for hours, or maybe days, Lea,
on the damp old wooden bench in the heart of the forest,
in front of the pond whose banks are overgrown with reeds and rushes. You talk to the amphibians lurking in the undergrowth
and the earthworms that dig and turn the soil.
Your feet are buried in the brownish earth,
and the stalks are already encircling your tendons and calves,
slowly working their way up to your knees.
By the murky pond,
you erected an altar of moss and grass and blue algae. You chanted incantations to Euros
god of winds and storms
and to Iris with winged feet, the divine messenger,
you poured water over the fragile structure,
as a libation to Gaia, their common ancestor,
– our common ancestor –
in whose name you worked.
Gaia, the original hatching,
Gaia, the first singularity,
the stubbornness of the very first microbe
to give itself a nucleus,
the first eukaryote
emerging from the soup of bacteria and archaea at the end of the Mesoproterozoic era
to eventually form,
over the next billion years,
the three great kingdoms of the Living World,
of which we are all a part.
Tiny blades of grass have begun to grow on your skin and young leaves are sprouting from your fingertips whose nails are already the colour of foliage.
Your thoughts are interrupted
by a strange sensation in your body.
The threads of mycelium extending around you suddenly pierce the soles of your feet.
Your intestines, yes, become gnarled,
and your organs covered in bark,
lichen spreads across your skin,
forget-me-nots bloom in your bellybutton,
algae wrap around your tongue
and your hair hardens into twigs.
The wood you’re sitting on decomposes and breaks as you are absorbed into the earth’s wake, disappearing in a great flow
into the humus
further down
into the greasy and compact subsoil
further down
towards the deepest roots
lower still
merging with the mycorrhizal network
and descending
lower and lower
along the filaments of the wood wide web,
where you are finally disseminated
in the form of carbon, mineral salts and water,
to feed the plants and the trees and the fungi.
And suddenly you feel Earth inhale.
LE BOUQUET DE LA MARIÉE
Cela a un peu entaché la joie de la cérémonie, il faut le dire, même si c’était plutôt un moment de grande hilarité. En tout cas, les festivités ont dû être interrompues. Quelle idée, aussi, ce bouquet. Tout a donc commencé avec la décision de la mariée de composer un bouquet de mariage peu habituel. Oui, il y avait les roses rouges, bien sûr, pas jaunes, non, jamais jaunes, les roses rouges sont symboles d’amour et de passion, on le sait, un choix classique pour le mariage, il y avait ensuite des lys parfumés, d’un blanc vif, représentant la pureté et l’innocence, certes, une symbolique que d’aucuns peuvent considérer un peu surannée, puisqu’aujourd’hui il n’est plus question de rester pur et innocent jusqu’au mariage, ah non, plus personne ne veut de fleur bleue la nuit de noces et ne me faites pas prononcer le mot de défloraison, par pitié, tout ce lexique floral pour parler d’intimité m’horripile, mais je m’égards, pardon, donc, oui, il y avait là, dans son impressionnant bouquet, également des orchidées belles et élégantes, des fleurs de beauté et d’amour, des fleurs splendides et sensuelles, qui penchaient langoureusement leurs délicates têtes rose pâle, et puis, source de tout le tumulte et branle-bas qui allait bientôt s’abattre sur cette cérémonie qui avait si harmonieusement commencé, la mariée avait décidé de compléter son bouquet par des tomates. Oui, des tomates. Non pas les tiges et feuilles de la plante, mais bien le fruit lui-même, enfin, le légume, ou plutôt le légume-fruit, donc, la boule charnue et rouge foncée que nous aimons tous manger cuit ou cru en accompagnement d’à peu près n’importe quel plat. Pour la mariée, c’est ce qu’elle m’avait expliqué non sans fierté, les tomates évoquaient son origine, italienne, et lui rappelaient le potager que tenaient ses grands-parents au fond de leur jardin, rien de plus qu’un petit carré de terre, où ils cultivaient des aubergines, des courgettes, avec leurs fleurs jaunes que sa grand-mère plongeait dans de la pâte à crêpes avant de les faire revenir à la poêle, et des grappes denses de tomates, me disait-elle avec des yeux qui se remplissaient déjà d’une petite eau, et aucun autre aliment au monde n’a jamais eu un aussi bon goût que les tomates du jardin de sa grand-mère, sucrées, juteuses et fermes à la fois, un goût de soleil et d’enfance choyée, et même si ce potager n’existait plus, le jardin ayant été vendu avec la maison à la mort des grands-parents, elle avait acheté des tomates, chez un épicier italien du centre-ville, qui n’étaient pas mauvaises, ça on pouvait le dire, bien juteuses, celles-ci aussi, même si ce n’était pas la même chose, bien sûr, et en avait finalement garni son beau bouquet de mariage, les sertissant dans les fleurs un comme un sert un diamant sur une bague. Mais quand le moment tant attendu du lancer de bouquet est arrivé, après la cérémonie de mariage, quand, placée dos face au groupe d’invitées célibataires – ou plutôt non casées, car les vraies célibataires, elles sont rares aux mariages – la mariée a jeté derrière elle, à l’aveugle, son bouquet, les tomates, évidemment, en ont glissé, ou plutôt, s’en sont échappées, pour venir atterrir et éclater sur les femmes aux bras tendus qui tentaient d’attraper les fleurs, giclant leur pulpe sur leurs robes claires, éclaboussant de chair rouge leurs visages et leurs chevelures, comme dans ces films d’horreur où un tueur en série s’attaque à des lycéennes désem- parées au cours d’une promnight particulièrement sanglante. Autant dire donc, comme je disais au début, que pour une partie des invités, autour desquels flottait maintenant une vague odeur de soupe aux légumes, la soirée était gâchée.
BRISTLES
I feel the wind shaking my frail stem, I resist, I do not let myself be pushed around, he breathes in, angrily, and blows harder, and this time I can’t help it, I can no longer hold back, my pappus trembles, my little porous tuft of smooth, dentate, barbed, feathery, downy bristles stirs, my stem bends and swings back and forth and then – plop! – comes undone, disarticulates, disengages, and then my 106 bristles let go, the stable bubble they had formed bursts and detaches itself from the body of my seed.
One by one, they slip on the ascending air currents and are carried away and I hear their little laughter and their cries of joy, and it fills me with pride, yes, I know their thirst and pressing need for freedom, to spread, the most daring of them sometimes being able to reach several kilometres, and there are stories whispered between dandelions in the field about some bristles of old having managed to cross the oceans on particularly favourable winds.
Today, I am satisfied to see them fluttering for several tens or hundreds of metres, perhaps to the next field, in hopes of founding a new community of flowers, or to join those that are already in place. I see them twirling, rising, falling, whirling, swirling and spinning and turning on themselves, fluttering more than flying, undulating through the air like waves on a sea, for the pleasure of being caressed by the warmth of the zephyr.
Close to a hundred delicate bristles have already touched down, have already landed on the ground or in the tussocky grass of some distant meadow, others cling to a tree trunk, still more adventurous ones land on the red back of a fox, which they then ride for long distances before disappearing into a den, or on that of a dog pulling on its master’s leash, or are caught in the wings of a frail sparrow
or a curious blackbird that had come peck at some tasty earthworms and now rise to the sky and disappear from my sight.
Far away, a peculiar and lonely bristle refuses to descend, it pushes forward, it clings to the slightest breeze, climbs, rises up to a nearby stream, it aims for the house at the edge of the path, that stocky building with the large square garden that my ancestors have known for some time now, I see a door opening and a small human being coming out, a little girl, still a young child, who smiles and holds up her chubby little hands, perhaps it is the very first time that she discovers that spring makes us come to life again and sprout out of the ground and adorn ourselves with our most beautiful blooms, perhaps she feels the same joy as we do at the beginning of each new cycle, when the subsoil begins to stir, when the earth takes its first long breaths after its cold sleep, when its fertile bosom rises languidly towards the rays of a closer sun, and the bristle, in a final forced spurt, in a final voluptuous leap, now heads towards the girl, hangs over her for a moment, performs a beautiful pirouette above her little head, pivots, then lets herself fall all at once, as if charged with new energy, landing gently on her nose, before being sucked in with a sudden snort.
For three seconds, nothing happens. Then, a big sneeze. And a second one. And a third. Oh no! She’s allergic!
LE CHÊNE
Depuis la rue, notre maison n’était pas visible. Une large haie la cachait de la vue des passants et des voitures, un rempart végétal, que, enfant, je comparais souvent avec l’enceinte d’une forteresse, auquel on accédait par deux portails, celui pour les voitures, qui donnait sur la rue, et l’autre, latéral, en bois rouge, qui donnait sur le jardin, et sur lequel on avait longtemps accroché un panneau qui avertissait de la présence d’un chien dangereux, vaillant gardien de son fief.
Mais le véritable gardien de cette demeure n’était pas l’animal, n’était pas ce dogue robuste, avec une gueule qui me faisait penser au chien des enfers, mais un arbre. Au fond de l’énorme jardin, dans l’angle formé par la haie, se dressait un majestueux chêne. Quercus, j’avais appris le nom latin de ce genre d’arbre assez tôt, qu’on peut subdiviser en diverses sections Lepidobalanus, Mesobalanus, Cerris, Protobalanus, Lobatae, qui comptent en tout plus ou moins 600 espèces, dont seulement une dizaine poussent dans nos contrées, le chêne blanc dans notre jardin appartenant à la première de ces sections.
Pendant toute mon enfance, le chêne a été un compagnon sans faille. Depuis sa position au fond du jardin, il avait une vue plongeante sur tout le domaine, observait les entrées et les sorties de la maison, accueillait les visiteurs par un bref frémissement de sa couronne, et nous annonçait le changement des saisons par des variations dans son feuillage. Son tronc était solide, noueux, ses branches me faisaient penser à des bras musclés qu’il ouvrait afin de mieux nous présenter son imposante stature. Enfant, je passais des heures perché sur une des branches en hauteur, dos contre le tronc, à lire ou à rêver. Lors de mes fêtes d’anniversaires, les jeux d’attrape se jouaient autour de son tronc, et en début des festivités, ma mère décorait ses branches par de petits sachets contenant des friandises. À l’école, mes camarades l’appelaient « l’arbre à sucettes », car pour eux c’était comme si par magie le chêne produisait des bonbons au lieu de glands. Quand, des années plus tard, je revenais à la maison pour les vacances universitaires, une des premières choses que je faisais était de mettre mes bras autour de son tronc, joue contre l’écorce, derrière laquelle j’entendais la pulsation de la sève. Je lui demandais de m’accorder sa stabilité, son courage, sa force, pour les épreuves à venir.
J’ai lu que certains spécimens de Quercus ont atteint l’Europe au Miocène par le chapelet d’îles du pont terrestre nord-atlantique. Ils se sont implantés dans le nord de l’Europe, par dispersion de pollen, atteignant le sud de la Scandinavie en 6000 avant notre ère – à la même époque où l’expansion néolithique de l’homme atteint l’ouest de l’Europe – et qu’on calcule leur avancée de 400 mètres par an à peu près. Ma mère me racontait que personne ne connaissait l’âge exacte du chêne, qu’il avait était là avant notre maison, que ses parents à elle, au moment de la construction de la maison, avaient pensé le chantier autour de cet arbre, qui en représentait quelque chose comme le nexus, de sorte
à ce que le terrassement n’atteigne pas ses racines et que le soubassement s’arrête à tant et tant de mètres de ce qui allait plus tard devenir le jardin, évitant de mettre en danger l’alimentation du chêne en eaux et en sels minéraux qu’il capte dans le sol.
À la fin de mes études, le chêne a dû être abattu, après une lutte perdue contre une maladie fongique. Je m’imaginais que l’arbre sénile n’avait plus les forces nécessaires pour gagner cette ultime bataille. Quand aujourd’hui je rends visite à ma mère, il me semble le voir, dans l’angle de la haie, transparent, frémissant, bienveillant, toujours de guet, tel un fantôme végétal impossible à déraciner.
ANKER AN DER ZÄIT
Déi éischt Unzeeche sinn eis net direkt opgefall. Et ware liicht Konfusiounen. Ech sinn owes bei meng Groussmamm op Besuch gaang, nodeems ech mech mëttes per Telefon ugemellt hat, a wéi ech d’Dier opgespaart hunn, an an d’Kiche koum, kuckt si mech mat groussen erstaunten An un a freet: ”Wat mëss du dann hei?“ Enges Daags wosst si net méi, wéi al se wier. ”Ech sinn der dëst Joer 76 ginn“, sot si, dobäi war si der 86.
Den éischte grousse Schock krute mer wärend der Pandemie. Si war eleng doheem, an dem Haus, dat si net gewëllegt war ze verloossen, och net säit dem Doud vu mengem Grousspapp, Jore virdrun. D’Pandemie huet alles verschlëmmert. Leit di virdru schonn eleng waren, koum lo net méi aus engem alles verschléngende schwaarze Lach eraus. Hautdesdaags soen ech mer, datt ech se hätt solle méi besiche goen, deemools war ech natierlech zevill mat mir selwer beschäftegt, an de Schierbele vun engem Alldags- a professionelle Liewen, vun deem kee vun eis geduecht hat, datt et sou séier zerbrieche kéint. Wéi ech no puer Woche Confinement endlech mam Auto an hir Afaart gefuer sinn, ass mer direkt opgefall, datt d’Geranien op hirem Balkon verwielegt waren. Si stoung an der Kichen, stuerkt mech un, laacht, a sëtzt en Dëppe Waasser op, fir mer dee Plat ze kachen, deen si mer méi wéi 30 Joer onën- nerbrach gekacht huet: Pasta mat Botter a Salbei.
”Bom, sot ech, deng Planzen um Balkon si ganz duuschtereg.“ ”Ah sou?, dobäi hunn ech se de moien nach genat.“
Wéi ech de Buedem an de Planzebacken gefillt hunn, war mer direkt kloer, datt se dat net gemaach hat. Schonn deeglaang net méi. Ech hunn héieren, wéi si zwee Telleren op den Dësch gestalt huet, d’Geschier huet sëlwreg geklongen, Waasser gouf ofgeschott, eng Pan gouf gerëselt. Si huet sech ëmmer gefreet, wann ech mech op deen Teller gestierzt hunn. De Salbei-Geroch associéieren ech bis haut mat hirer Kichen.
Kuerz duerno hu mer se an en Altersheim bruecht. Si huet mäi Papp fir hire jonke Brudder gehalen, si wosst net méi op et Dag oder Nuecht wier, a reegelméisseg souz se um Balcon ze waarden, datt hire Mann géif fir d’Owesiessen heemkommen. Amplaz mäi Grousspapp, war ech et awer just. Wéi se den Auto gesinn huet bäifueren, huet se d’An zougepëtzt, fir z’erkennen, ween hannert dem Steierrad géing sëtzen, a kaum war ech erausgeklommen, stoung se scho bei hirem Salbeistack puer Blieder mat den Hänn rofzerappen, fir an d’Zooss. Egal zu wéi enger Dageszäit ech koum. Ech hunn ni widdersprach, ech hu mech einfach ugesat.
Si huet tëschent den Zäite gelieft, wäit ewech vun den Aueren.
Och mech huet op emol just nach erkannt, wann ech hir bis dräi mol sot, wien ech wier. ”Däin Enkel- kand, Boma!“
”Ah jo, natierlech, sot se dann, lo war ech awer kuerz duercherneen.“ A schonn huet se, ouni ze froen, d’Waasser opgesat an e grousse Schnatz Botter mam Messer ofgeschnidden.
Am Altersheim, wou mer vun den Doktere gerode kruten, mat hir kleng Kappaufgaben ze léisen, fir hiert Gediechtnes ze trainéieren, hunn ech si ëmmer gefrot: ”Bom, kanns de dech nach un d’Rezept erënnere vu mengem Liblingsiessen?“ ”Oh so mol, dat ass dach einfach! Den Owend kachen ech der dat.“ Dobäi war si säit Méint am Rollstull a konnt näischt méi eleng maachen. Si konnt sech un näischt méi sou richteg erënneren, ausser de Salbei. Dee war net aus hirer Erënnerung ze verdrängen.
Wärend deene Méint, a schliisslech Joren, wou si am Altersheim war, hunn ech hir ëmmer en neie Salbei- stack kaf, deen ech bei hir doheem opgestallt a genat hunn. Wéi wann se emol erëmkommen a mir da kache géif. Wéi si gestuerwen ass, hunn ech d’Geraniendëppen an de Keller geraumt. Mee de Salbeistack hunn ech hir op d’Graf gestalt. Mäi Papp huet de Kapp gerëselt, dat géif een dach net maachen, Salbei wär dach keng Blumm fir op e Kierfecht.
Credits
Botanical Beats
Framework programme of Sensorial Symphonies, a new creation by Elisabeth Schilling
Commissioned by Les Théâtres de la Ville de Luxembourg
Filmed at Service Parcs de la Ville de Luxembourg
All films directed and edited by Bohumil Kostohryz
Texts by Ian De Toffoli
1. Moundkaktus
Dance: Ioanna Anousaki
2. Le détour
Dance: Carine Baccega
3. Metamorphosis
Dance: Djamila Polo
4. Le bouquet de la mariée
Dance: Vita Stasolla
5. Bristles
Dance: Alisha Leyder
6. Le chêne
Dance: Tyana Schartz
7. Anker an der Zäit
Dance: Sissy Mondloch
Students from the Lycée des Arts et Métiers:
Andresini Alex – Brunetti Luca – Do Nascimento Keyla – Drapier Baptiste – Engel Aline – Fendrich Luana – Hansen Tescher Felix – Krämer Ben – Lokanathen Jacob – Mai Kien – Savic Anastasija
Residents from the Pescatore:
Mme Hierzig – Mme Goergen – Mme Engel – Mme Balthasar – Mme Juncker – Mme Gacher – Mme Weiland – Mme Weber-L – Mme Faber
Participants of the Open Workshop:
e. a. Cya Wahl – Dean Pultz – Liam Pultz – Kayan Pultz – Guy Antony – Patrick Michaely